Adam Mickiewicz

Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteœ jak zdrowie,
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziśœ pięknoœć twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie
Panno œwięta, co Jasnej bronisz Częstochowy
I w Ostrej œwiecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy
Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!
Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaœ cudem,
(Gdy od płaczącej matki pod Twojš opiekę
Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę
I zaraz mogłem pieszo do Twych œświątyń progu
Iœć za wrócone życie podziękować Bogu)
Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono
Tymczasem przenoœ mojš duszę utęsknionš
Do tych pagórków leœnych, do tych łšk zielonych,
Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;
Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,
Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;
Gdzie bursztynowy œwierzop, gryka jak œnieg biała,
Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,
A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą
Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.